Entre finais dos anos corenta e principios dos cincuenta, Pepe da Foquecha, o seu curmán Luís, Aurelio, Xaime do Caeiro, Monsito Astray, Tito, Manolo de Eladio, Luís, Samuel de Negreira, Pepe de Mallo, Bautista e compañía, todos eles como xogadores, e o señor Hermida, Francisco Chispas, Benigno o Rallano, Plácido e Pepe Mijares, Francisco do Forno, Paco de la Fuente e Ramón Cacheiro na parte directiva, retomaban a actividade futboleira na vila da Laracha, que levaba un tanto adormecida dende os anos trinta e corenta, unha actividade da que daba boa conta La Voz de Galicia nos primeiros días de de novembro de 1950 ao informar dun enfrontamento xogado en Lañas. O xornal herculino, cun titular no que anunciaba que “El Laracha gana, pero no hay trofeo”, publicaba que ”con motivo de la festividad de Todos los Santos, se celebró en Lañas un partido amistoso de fútbol entre el equipo titular y el Laracha F.C.. Faltaban dos minutos para finalizar, y ganaba el Laracha por 2-1, cuando a causa de una discusión, se suspendió el partido, no efectuándose la entrega del trofeo en disputa al equipo vencedor, ya que el Lañas, que lo donaba, se negó a ello”1.
Casualidades da vida, consultando a hemeroteca de El Ideal Gallego para documentar o libro “100 anos de fútbol en Arteixo e A Laracha”, atopamos un tesouro etnográfico titulado “O equipo da Laracha” nun especial dos anos oitenta, con sinatura de Manolo Negreira, dedicado ás festas da vila no que, a xeito de cuartetos, poñíase de manifesto o acontecido naquel partido de Lañas xogado en 1950.
Ademais, nese pequeno tesouriño, tamén se describe o vivir e o sentir das familias larachesas daqueles tempos ao redor do fútbol e os síntomas de expansión desta práctica deportiva que, a teor da publicación, servía para a interrelación veciñal e de familias.
 |
| A
Laracha, anos 50. Na imaxe, de esquerda a dereita, Esther, Chona de
Benigno e Maruja do Forno na Avenida de Fisterra (Foto do libro "Unha
volta polo pasado. Parroquia de Torás", A.V. A Cutareira) |
Naqueles cuartetos escritos nos anos cincuenta, a veciñanza da Laracha tamén daba fe, cun acentuado espírito crítico, dun dos problemas da vila, que era a falta dun terreo de xogo, problema que non tería solución definitiva ata moitos anos despois:
Pepe da Foquecha
está enfadado.
Non o deixan xogar
porque está casado.
E Luís o primo
ten moita pereza.
Mais en cambio ao balón
dalle de cabeza.
Sin embargo Aurelio
está moi gordinflón.
De cada patada,
quere romper o balón.
Xaime do Caeiro
xa non ven xogar.
Agora ten moza
e vaisenos casar.
E o de Quintáns
ten moi pouco fuelle,
que aos cinco minutos
está que no puede.
Monsito Astray
non pode xogar
porque teñen tenda
e ten que despachar.
Tamén está Tito,
debía ser primeiro
que para eso en Lañas
fixo de porteiro.
Manolo de Eladio
non lle está ao oficio.
Xa se lle coñece
pois está no servicio.
O outro Luís,
Carrecho de ole,
parece que ten
corriente do trole.
Samuel de Negreira
arrastra nas herbas.
Non vos estrañedes,
non ten mais que pernas.
E Pepe de Mallo
é de categoría.
Por ir no equipo
deixou a banquilla.
Faltábanos un mirar
que contraste.
Vive no Petón,
traballa de xastre.
Xa nos esquecía
o noso artista.
Sabédeslle o nome,
chámanlle Bautista.
O noso equipo
está repartido.
Vaille pasar diñeiro
o Club Deportivo.
Xa acabamos
con esta estiva.
Vamos empezar
cos da directiva.
O señor Hermida
es del consejo,
aunque para esto
está un poco viejo.
A Francisco Chispas
hai que terlle fe
porque está chiflado
polo efe ce (F.C.)
Benigno o Rallano
coma el non hai outro.
Transporta o equipo
dun lado pra outro.
 |
| Pepe de Pallas, Pepe de Cachumbo, Lito, Leoncio e Mino no autobús de Benigno (Foto do libro "Unha volta polo pasado. Parroquia de Torás", A.V. A Cutareira) |
Plácido Mijares
no sale de noche.
Por el F.C.
da aunque sea el coche.
Su hermano Pepe
es lo que haría.
Ya tiene dispuesta
la ferretería.
Francisco do Forno
eso é un espanto.
Si ten unha leira
regalaa pro campo.
Paco de la Fuente
fará desta luchas,
polo F.C.
non deixa as truchas.
En cambio o irmán Gonzalo
é aficionado,
pero se hai truchas
vaise co hermano.
Ricardo o escribiente
ese é unha desgraza.
Non quere saber nada
mentres teña caza.
E Ramón Cacheiro
ese está casado.
Falarlle do equipo
é atragantalo.
Si hai que ir a un pleito
e facer escrito
temos na Telleira
ao señor perito.
Estamos acabando
e da un bon salto,
que os do Ayuntamiento
non compran o campo.
Non teñen vergonza
e aínda é un espanto
non poder xogar
por non ter campo.
Cousa como esta
non lle pasa a nadie.
Hai que falar serio
co señor alcalde.
Hai unha protesta
sobre estos deberes.
As que falan máis claro
sonche as mulleres.
Comprade o campo,
soltade a marra
que é unha vergonza
o ir xogar a fora.
Hai que xuntarse,
arrancar vuelo.
A ver si con esta
recerá o pueblo.
Eu creo que si
dira o que queira
con estas cousas
pode ir á feira.
O que dixo esto
é unha certeza
pra discurrir tanto
fai falla cabeza.
Fai falla cabeza
que teña cerebro.
Non a fixeron fora
foi no mesmo pueblo.
Laracha F.C.
foi xogar a Lañas
pero de volver
non lle quedaron ganas.
Non vaiades pensar
que che foi por medo
pois po noso medo
sodes moi pequenos.
Mirade o que é xogar
cos da aldea
que perden a copa
e quedan con ela.
 |
| La Voz de Galicia, 5 de novembro de 1950 |
Perde o noso equipo,
tamén tivo xenio
despois xa lla daban
e non a quixeron
E as trangalladas
acaban así,
que os de Laracha
non volven alí.
E os do salón
xa rabeaban coa xente
porque lles marchaban
pra casa de enfrente.
Tirade a orquesta
e o acordeón
que os da Laracha
non van ao Salón.
Bailade a Muiñeira
e bailade a Jota
e despois viredes
pola nosa copa.
Non teñen vergonza.
Non a conocen.
Xa o di o refrán,
o roubado no loce.
E de xogar copas
non quedan vezados
que pola primeira
van ben escalados.
No campo de Lañas
avergonza o decir
que tivo que acudir
a Guardia Civil.
E eso os de Lañas
téñense por listos
van vir retratados
na caixa de mistos.
Para hoxe está ben,
deixalos en paz,
que o día primeiro
havos de acordar2.
__________
1
Vid.
La Voz de Galicia,
5 de novembro de 1950, p. 4.
2 Vid. “O equipo da Laracha”. El Ideal Gallego, 15 de agosto de 1989. “Fiestas en Laracha”, páx. X.
Ningún comentario:
Publicar un comentario