Hai xustamente un mes vivimos unha estraña sensación cando todos os fogares quedaron sen electricidade a causa do maior apagón da historia recente de España. O acontecido aquel 28 de abril foi unha experiencia difícil de esquecer coa cal moitos dos nosos maiores recordaron os tempos da luz do candil da súa infancia, tempos nos que pasaban a escuras boa parte da súas vidas cotidiás. Pola súa banda, os non tan maiores recordamos que nas décadas dos 60-70 tamén había cortes continuos do suministro eléctrico (polo menos no domicilio dun servidor) cando facía algo de vento. E por último, os nenos viviron o apagón como algo extraordinario, e mesmo sabemos dalgún cativo que lle preguntou a seus pais cando volvía haber outro apagón.
Pois si amigos e amigas, o feito de estar sen luz era o día a día dos nosos devanceiros que, antes da chegada da rede eléctrica, polas noites só podían ver no interior dos seus domicilios co lume da lareira e co candil, unha especie de lámpada primitiva que se colgaba nas paredes e que servía para alumar por medio dunha torcida, que ardía alimentada polo aceite que ía nun recipiente.
Con todo, na Laracha había varios saltos de luz en diversas parroquias do municipio. Estos saltos, dos que prometemos falar máis polo miúdo no futuro, xeraban electricidade e, con ela, houbo casas que empezaron a ter un par de bombillas, toda unha novidade da época.
Nun destos saltos, no situado no lugar da Ribela, na parroquia de Vilaño, estaba a central hidroeléctrica “Marvaz”. Propiedade de Luis Martínez Vázquez, “Marvaz”, xerme da actual Hidroeléctrica Laracha (HL), foi a encargada de levar a luz á capital municipal, a onde chegou o 22 de maio de 1936, feito histórico que o vindeiro ano cumprirá o seu 90 aniversario. O xornal La Voz de Galicia facíase eco de tan magnífica nova no seguinte artigo:
 |
| Cadro da autoría de Luis Martínez no que vemos como era o salto da Ribela nos anos 30 (Cortesía da familia Martínez) |
Laracha
¡LA LUZ ELÉCTRICA!
Al estruendo de las bombas de palenque y charanga musical, se inauguró en este pueblo el 22 del actual, la tan deseada luz eléctrica. De una gran intensidad lumínica, causó este acontecimiento la mayor alegría desbordante al compás de la música y del baile clásico del país.
Nuestro sincero aplauso por sus vigilias y desvelos al incansable propietario don Luis Martínez, que de su peculio particular abordó la empresa de traer a este pueblo desde las parroquias de Vilaño y Golmar el salto que la produce. Tres focos en el pueblo y uno en la Areosa dan el encanto de una iluminación fantástica que estos vecinos nunca pudieron soñar, y así no es extraño que casi en su totalidad hayan tomado en aforo la luz de sus casas.
Ahora solo falta que nuestro Ayuntamiento, y así creeemos que lo hará, implante desde este pueblo al inmediato de Payosaco unos veinte focos de luz para satisfacción de vecinos y transeuntes.-CORRESPONSAL1.
___________________
1 Vid. La Voz de Galicia, 31 de maio de 1936. p. 10.
Ningún comentario:
Publicar un comentario